به سفارش آقا یا خانم غمگین   این مطلب رو که خیلی هم جالبه در این پست قرار دادم

از آقا یا خانم غمگین تشکر می کنم به خاطر ارسال این مطلب زیبا

نظریادتون نره

ما بچه های کارتون های سیاه و سفید بودیم
کارتونهایی که بچه یتیم ها قهرمانهایش بودند
ما پولهایمان را می ریختیم توی قلک های نارنجکی و می فرستادیم جبهه
دهه های فجر مدرسه هایمان را تزئین می کردیم
توی روزنامه دیواری هایمان امام را دوست داشتیم
آدمهای لباس سبز ریش بلند قهرمان هایمان بودند
آنروزها هیچکدامشان شکمهای قلمبه نداشتند
و عراقی های شکم قلمبه را که می کشتند توی سینما برایشان سوت می زدیم
شهید که می آوردند زار زار گریه می کردیم
اسرا که برگشتند شاد شاد خندیدیم

ما از آژیر قرمز می ترسیدیم
ما به شیشه خانه هایمان نوار چسب می زدیم از ترس شکستن دیوار صوتی
ما توی زیر زمین می خوابیدیم از ترس موشک های صدام
ما چیپس نداشتیم که بخوریم
حتی آتاری نداشتیم که بازی کنیم
ما ویدیو نداشتیم
ما ماهواره نداشتیم
ما را رستوران نمی بردند که بدانیم جوجه کباب چه شکلی است
ما خیلی قانع بودیم به خدا
۰
صحنه دارترین تصاویر عمرمان عکس خانم های مینی ژوب پوشیده بود توی مجله های قدیمی
یا زنانی که موهایشان باز بود توی کتاب های آموزش A.B.C.D
زنهای فیلمهای تلوزیون ما توی خواب هم روسری سرشان می کردند
حتی توی کتابهای علوممان هم با حجاب بودند
ما فکر می کردیم بابا مامان هایمان ما را با دعا کردن به دنیا آورده اند
عاشق که می شدیم رویا می بافتیم
موبایل نداشتیم که اس ام اس بدهیم
جرات نداشتیم شماره بدهیم مبادا گوشی را بابا هایمان بردارند
ما خودمان خودمان را شناختیم
بدنمان را
جنسیتمان را یواشکی و در گوشی آموختیم
هیچکس یادمان نداد

و حالا گیر افتاده ایم بین دو نسل
نسلی که عشق و حال هایشان را توی شهر نو ها و کاباره های لاله زار کرده بودند
و نسلی که دارد با فارسی وان و من و تو و ایکس باکس و فیس بوک بزرگ می شوند
و هیچکدامشان مارا نمی شناسند و نمی فهمند

نظرات شما عزیزان:

يه باباي خوب

ساعت1:23---13 آذر 1390

[وب سایت]

سلام اينهايي كه نوشتي بخشي از شرايط زندگي ما بود . وايسادن تو صف هاي طولاني نون كه گاهي 3 ساعت طول ميكشيد و دست خالي برميگشتيم . از باگت و آزاد پز و نون بسته اي توسوپري هم خبري نبود . تازه بعضيها اونقدر بي انصاف بودن كه بعد از چند تا فر وايسادن آشناي خودشون رو هم يه جوري بين صف جا ميكردن و ... . صف نفت كه براي خودش داستاني داشت . علي رغم همه اينها من شخصا قبول ندارم ما نسل سوخته ايم و ... . بيشتر بچه هاي همكلاسي خودم شرايط نرمالي دارن . الحمدلله كمترين مورد اعتياد تو اون بچه ها بود ولي حالا نسل اينترنت و دنياي ارتباطات اسير همه رقم مخدر صنعتي شده . دخترا هم كه انگار مسابقه گذاشتن تا ببينن كي بيشتر لوازم آرايش مصرف ميكنه . پسرا هم نيازشونو با چت و قليون كشي تو فرحزاد و شهران برطرف ميكنن .نتيجه هم بي ميلي شديد پسر به ازدواج وشكست هاي عاطفي مكرر دختراس. نسل من حد اقل تو ارتباط عاطفي كم نياورد و اگرچه اول زندگي سايد باي سايد و ال سي دي و مبل چرم نداشت ولي زندگي پر مهر رو هر روز غروب بعد از همه خستگي هاي روزانه تجربه كرد.

رضا اصفهانی

ساعت19:46---5 آذر 1390

غمگین جان، قصه نخور. منم مثل توام. یعنی همموم مثل همیم. یه مشت آدمای الکی خوش الکی ناراحت. اون زمان به ما میگفتن بچه های آمریکا اسم سناتورهای ایالتشون رو نمیدونن اما شماها خیلی شعور سیاسیتون بالاست. مام گوشامون میرفتو میرفتو میرفت تا عرش خدا. حالا خود من تو این سن و سال اسم شهردار شهرمو نه بلدم نا میخوام بدونم کیه. فکر کنم دیگه پیشرفت کردم و منم به حد بچه های آمریکایی رسیدم! یکی میگه باید نون به نرخ روز خورد. اگه نبود این تفکرات منفعت طلبانه، امروز ما این نبودیم که هستیم. نون به نرخ روز خوردیم که یادمون رفته کی هستیم و هویتمون چیه؟
واسه همون حاضریم به هر خفتی تن بدیم و هرکی سوارمون شد بهش سواری بدیم. مارو کرده بودن توی پوست الاغ تا بهش عادت کنیم و الاغ شیم و سواری بدیم. خدا کنه پیش از مرگمون از این پوست بیرون بیایم و انسان بمیریم.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: